آدم ها...

می آیند،زندگی می کنند و می روند

اما...

فاجعه ی زندگی من آن هنگام آغاز می شود که

*کسی*می رود

اما نمی میرد...

می ماند،

و نبودنش چنان در من ته نشین میشود

که من می میرم ،در حالی که زنده ام...

من سردم است...

من سردم است و انگار هیچوقت گرم نخواهم شد

ای یار

ای یگانه ترین یار

آن شراب مگر چند ساله بود...؟

نگاه کن که در اینجا زمان چه وزنی دارد

و ماهیان چگونه گوشت های تن مرا می جوند

چرا همیشه مرا ته دریا نگه می داری...؟

من سردم است و از گوشواره های صدف بیزارم

من سردم است و می دانم

که از تمامی اوهام یک شقایق وحشی،

جز چند قطره خون،

چیزی به جا نخواهد ماند

من سردم است...

فقط...

کاشکی می دونستی

چراااا انقدر بی تابم

واسه تنها شدن نیست

من یه عمره اهل مردابم

تو که اینو می دونستی

که پاش بیوفته دیووونم

نترسونم از این رفتن،

بمونی هم نمی مونم...

همه چیشو به پام گذاشت

با من که دشمنی نداشت

اما یکی دیگه نذاشت

رفتو منو تنها گذاشت

این آخرا تو صحبتاش ...

می گفت که عاشقم نباش

یکم غریبگی می کرد با منو با خاطره هاش...

خوب میدونم وقتی که رفت، گریه می کرد تو خنده هاش

می خوندم از توی نگاش، می گفت که منتظر نباش...

خوب یادمه وقتی که رفت......